30 dagen Opruimen

Voor tijdschrift Genoeg schrijf ik de rubriek ‘De Uitdaging’. Dertig dagen probeer ik een goed voornemen vol te houden. Dit is de eerste aflevering.

Dag 0
Ik kan natuurlijk lukraak elke dag iets opruimen totdat alle troep uit huis is, maar dat vind ik niks. Ik wil Een Systeem. In een blog lees ik over ‘een kastje per dag’. Iemand beschrijft hoe ze zo in een jaar het hele huis heeft opgeruimd. Dat lijkt me wel wat, al moeten drie maanden voor ons huis genoeg zijn. Hoeveel troep kunnen we nou hebben? We kopen alleen wat we echt nodig hebben.

Dag 1
Ik begin met een keukenla. Veel rommel verwacht ik niet, maar ik vind: losse satéprikkers, pennen die het niet meer doen en gebroken verjaardagstaartkaarsjes. De prikkers stop ik in het bakje, de pennen en kaarsjes gaan weg en ik leg alles netjes terug. De kop is eraf.

Dag 2
De andere keukenla. Daarin bestek, dat mag blijven, maar ook sleutels. Van de buren, van fietsen, reservesleutels van het huis. Maar ook van fietsen die we niet meer hebben. En sleutels waarvan niemand weet waar ze bij horen. In de prullenbak dus. Alle sleutels die blijven krijgen een label waarop staat waar ze bij horen. Ik voel ik me ongelooflijk netjes.

Dag 5
‘Opruimen voelt goed,’ zeg ik tegen De Man. ‘Net of je meer overzicht in je leven hebt.’
‘Het is gewoon controlebehoefte,’ zegt hij. ‘Jij denkt dat je alles onder controle hebt als je alles op orde hebt. In feite niet anders dan mensen die krampachtig afvallen of verbeten aan sport doen.’
Ik wil hem slaan met mijn stofdoek maar loop naar de badkamer om daar een kast op te ruimen.

Dag 7
De keukenkastjes zijn aan de beurt. De plastic bakjes die we normaal de kast in mikken, stapel ik netjes in elkaar. Er is nu ruimte genoeg voor de staafmixer en de rasp, zeker omdat ik het cakeblik dat we nooit gebruiken naar de kast onder de trap verplaats. Dat doe ik met alles wat ik niet weggooi of weggeef. Uitstel van executie natuurlijk, want die kast moet ook een keer.

Dag 14
De Man staat voor de boekenkasten en ruimt plank voor plank leeg. Ik ga op de bank zitten, kopje koffie erbij. Na twee uur is de helft leeg, ontdaan van stof en is De Man moe. Ik neem een tweede kopje koffie. Een ander je huis laten opruimen geeft minstens zo’n goed gevoel als het zelf doen. Misschien zelfs beter. Er gaan negen dozen boeken weg.

Dag 17
Wat doen we met spullen die we niet meer willen en die nog goed zijn? Een vriendin verkoopt kinderkleding via Marktplaats. Ze heeft bijna 100 euro verdiend. Met 34 advertenties en even zoveel kopers. En de laatste keer op een rommelmarkt bleven we na afloop met volle dozen zitten. Alles gaat naar stichting Emmaus, besluiten we. Misschien heeft iemand er nog iets aan.

Dag 19
De boekenkasten mogen dan halfleeg zijn, er liggen nog wel gummen, paperclips, brillendoosjes, oplaadsnoeren, haarspelden, fietslichtjes en al die andere losse troep waarvan niemand weet waar-ie het moet laten. Dat wil ik niet meer. Ik val aan op de laden van de grote kast in de woonkamer. Driekwart kan weg. Dan ruim ik twee laden in en laat er één leeg. ‘Hier gaan voortaan al die dingen in,’ wijs ik mijn huisgenoten. ‘Dus niet meer in de boekenkast.’ Ze knikken braaf, maar later haal ik twee snoeren en drie pennen uit de kast. Volhouden, houd ik mezelf voor.

Dag 21
In de kast in de gang vind ik twee rugzakken waarvan ik niets eens wist dat we ze hadden. Je zou zomaar honderd spullen uit ons huis kunnen halen en ik zou ‘nee’ antwoorden als je zou vragen of ze van ons waren.

Dag 26
Jongste kan 3,5 liter water meenemen naar sportwedstrijden want ze blijkt te beschikken over maar liefst zeven bidons. En ik wist maar van het bestaan van twee. Die gebruikt ze namelijk. De overige vijf vis ik uit een kast. Gekregen op een toernooi, gekregen op school, gekregen in de supermarkt enzovoorts. Je hoeft niet eens spullen te kopen om toch te verzanden in de troep.

Dag 30
De hele benedenverdieping is gedaan op één kast na. De kast onder de trap, in de woonkamer. We gebruiken hem als voorraadkast, voor rijst en koffie en dat soort dingen. Maar ook voor handdoeken, tafelkleden, schoonmaakspullen, vuilniszakken en allerlei andere dingen. Hij is inmiddels zo volgeraakt dat je je door een berg spullen heen moet graven als je iets wilt pakken. Want de laatste weken heb ik alle spullen waarvan ik niet wist wat ik ermee moest erheen verbannen.
Samen met De Man haal ik de kast leeg. We vinden een fles limonade die een jaar over de datum is en een aardappel die de fles minstens zo lang gezelschap heeft gehouden. En vier flessen schoonmaakazijn.
Streng sorteren we alle spullen die nu midden in de kamer staan. Knutselspullen, lege blikken, koektrommels, opbergdozen, kwasten, cakeblikken, lelijke kerstversieringen en al die andere spullen die ik er de laatste tijd in heb gepropt: als we niet zeker weten dat we ze gaan gebruiken, gaan ze weg. Daarna ruimen we de kast in. We hebben zoveel weggedaan dat we er weer in kunnen staan. En dat doen we ook. Meerdere keren per dag trekken we de deur open, gaan in de kast staan en roepen ‘Oh!’ en ‘Ah!’. En elke keer klinkt daarna hoongelach van de pubers.

Dag 31
Alleen de puberkamers zijn nog de volle, rommelige ruimten vol troep die ze al waren. Ik open de deur, kijk naar binnen, zie broeken rondslingeren, schoolboeken, pennen, sportsokken, stripboeken, een snoer van een telefoon, lippenstiften. Heel even aarzel ik, maar dan doe ik de deur weer dicht. Ze zullen het nog wel eens inzien. Ooit.