Een tijd geleden stuitte ik op een site waar je je kon opgeven als tester. Je moest wat vragen beantwoorden en dan kreeg je zomaar de allernieuwste producten. Pindakaas gelardeerd met tijmhoning en cayennepeper, shampoo die niet alleen je haar maar ook je zelfvertrouwen veerkracht geeft en kussenzacht wc-papier met amandelmelkextracten.
Ik trok mijn wenkbrauwen op. Wat moet een mens met dat soort onzin? Zeep is zeep, pindakaas is pindakaas en je kont kun je ook afvegen met oude kranten. Zonde van het geld, slecht voor het milieu en in de negentiende eeuw redden ze het ook prima zonder. Mijn huis komt het niet binnen. Het is hier huismerk wat de klok slaat.
Toch sloop er een twijfel in mij. Gratis luxe spullen waar ik normaal te zuinig voor ben in ruil voor al mijn persoonsgegevens: geen slechte deal eigenlijk. Ik klikte nog eens op al die luxe spullen die je kon testen, aarzelde even en toen gaf ik me op.
Na een paar weken bracht de postbode een enorme doos met een stempel van Unilever erop. Ik was geselecteerd om te testen. Gespannen maakte ik hem open. Nadat ik me door een halve meter bubbeltjesplastic had heen gegraven vond ik mijn testproduct. Doucheschuim.
Ik bekeek de fles teleurgesteld. Hij was klein, 250 ml hooguit. Veel kleiner dan het huismerkspul dat ik altijd koop. Hij was wel mooier. Er stond een romantisch plaatje op van een zachtroze bloem, drijvend op een witte plas van iets. Ezelinnenmelk misschien. Ik maakte hem open en rook eraan. Zoeter en sterker dan huismerkschuim. Dat kwam natuurlijk door die ezelinnenmelk.
De volgende ochtend zeepte ik me uitbundig in. Mijn hele lichaam bedekte ik met schuim. Meestal douche ik kort, uit zuinigheid, maar nu nam ik er goed de tijd voor. Geurend als een bloem bracht ik de dag door. Ik was anders, zachter, schoner, misschien zelfs gelukkiger. Misschien moest ik toch eens stoppen met mijn sobere huismerkregime.
Een paar dagen later bleef de douche lang bezet. Na een kwartier liep ik de badkamer in, klaar voor een tirade over waterverspilling. Toen rook ik iets. Een bloemengeur. Zoet en sterk. ‘Wie heeft mijn testschuim gebruikt?’ Ik rukte het douchegordijn open. Een verschrikt gezicht keek me aan. ‘Alleen vandaag,’ mompelde Jongste. ‘En hij is toch al bijna op.’
De conclusie is eenvoudig. Dat testen is inderdaad geweldig, maar hou het goed verborgen voor je huisgenoten.
Deze blog is ook gepubliceerd in Genoeg.