Bijna niets is zo fijn als vrije tijd. Je ligt op de bank, kussens in je rug, kijkt naar buiten en denkt: wat zal ik doen? Een goed boek lezen? Onkruid wieden? En dan nestel je je nog eens in je kussens en besluit: nee, dat doe ik niet. Ik blijf gewoon liggen en doe niets. Het kost niets, je wordt er niet moe van, wat wil een mens nog meer?
Er is een overtreffende trap van vrije tijd. Spijbeltijd. Tijd die je cadeau krijgt omdat je niets doet terwijl je eigenlijk iets moet. Spijbeltijd is de zaligste vrije tijd die er is.
Ik ben begonnen met spijbelen op de middelbare school. Toen ik eenmaal door had hoe geweldig het was, deed ik het meteen goed. Eindeloos veel uren heb ik gespijbeld. Dat kon gewoon want ik zat op een heel moderne school. Zo’n school waar ze vonden dat je innerlijke groei tot compleet mens werd beknot door regels en grenzen. De gymzaal heb ik na de vierde klas dus nooit meer van binnen gezien. En van maatschappijleer weet ik niets, want dat was op vrijdagmiddag en dan ging ik altijd met een vriendin de stad in.
Al jaren ben ik van school af, maar ik spijbel nog steeds. Op een gewone woensdagmiddag bijvoorbeeld, als er werk op mijn bureau ligt dat af moet, mijn voeten aan de keukenvloer blijven plakken en de kinderen al uren stompzinnige spelletjes op de computer doen. Ik zet mijn zonnebril op, ga in de tuin zitten met een tijdschrift en doe of het weekend is.
Nog beter is het spijbelen van een sociale verplichting. Een borrel waar je niemand kent. Een feest waarvoor je anderhalf uur moet rijden. Of een kinderverjaardag op zaterdagmiddag. Je zit net wat lekkerder op de bank als je weet dat je ook naast een tante had kunnen zitten die je vertelde dat ze al twee maanden op dieet is, maar dat ze toch niet afvalt omdat ze dik wordt van een glas water.
Maar toch. Zo goed als vroeger is het nooit meer. Vroeger kwam ik ongestraft weg met spijbelen, maar nu zit ik altijd met de brokken. Het werk moet nog steeds worden gedaan. Het huis is een zooi. De kinderen slecht opgevoed. En als ik te veel sociale verplichtingen oversla, houd ik geen vrienden meer over.
De conclusie is simpel, maar hard. Sommige dingen worden slechter als je ouder wordt.
Deze blog is gepubliceerd in de rubriek Kicks voor Niks in het nummer 97 (zomer 2013) van Genoeg.