Voor mij voelt het eind van de zomer een beetje hetzelfde als december. Ik kijk terug, evalueer, heroverweeg en maak nieuwe plannen. Heel bijzonder zijn die nooit. Vaker sporten, minder zuipen, minder televisie kijken, meer literatuur lezen, dezelfde prachtige maar onhaalbare doelen als in januari eigenlijk.
En het gaat dan altijd ongeveer hetzelfde als in januari. In september hou ik mijn nieuwe gedrag vol goede moed vol. Best makkelijk, vier keer per week sporten, denk ik dan. En die televisie mis ik helemaal niet en wat zijn er toch geweldige boeken geschreven. Na een tijd komt de klad er in, meestal rond oktober. Het wordt koud en donker, ik heb geen zin om ’s avonds nog naar buiten te gaan en al helemaal niet om te gaan sporten. En in taaie boeken waarin ik elke bladzijde drie keer moet lezen heb ik ook geen zin. Ik wil alleen maar voor de televisie hangen en bokbier drinken.
Deze zomer deed ik het voor de afwisseling eens anders. Ik bedacht iets nieuws. Iets dat ik nog nooit had geprobeerd, mijn hele leven nog niet. Ik ging een persoonlijk experiment uitvoeren. Ik ging heel erg dun te worden.
Toegegeven, heel erg dun worden hoort bij onzekere pubers die niet goed weten wie ze zijn. En dat stadium heb ik allang achtergelaten. Ik weet allang wie ik ben. Een middelbare vrouw met vetrolletjes op haar buik.
Nee, het ging mij niet om me zekerder te voelen. Het was gewoon pure nieuwsgierigheid. Hoe zou ik eruit zien, als ik heel dun zou zijn, zonder een gram vet? En hoe zou dat voelen? Het was niet eens een goed voornemen meer. Het was niets minder dan een wetenschappelijk onderzoek.
Enthousiast ging ik aan de slag. Ik at geen snoep en koek meer – ook geen kleintjes- , legde niet langer vijf plakken kaas op mijn boterham, deed buikspieroefeningen en tilde drie keer per dag een pak melk honderd keer omhoog.
Na een week voelde ik aan mijn buik- en armspieren. Het was overweldigend. Normaal voelt mijn buik papperig en mijn armen flubberen heen en weer als ik ze beweeg, maar nu voelde ik harde spieren, of tenminste een begin daarvan.
Opgetogen ging ik naar de supermarkt, om magere yoghurt en twintigpluskaas te gaan halen,. Zo snel al effect! Volhouden was zo heel makkelijk.
Er liep me een vrouw tegemoet. Ze was dun, zag ik, erg dun, en niet jong meer. Ze was ook gespierd, ze liep met kwieke pas, een beetje als een padvinder op weg naar het appèl. Zou ik er ook zo uit kunnen zien, als ik maar lang genoeg doorging met mijn experiment? En hoe zou mij dat staan?
Ze passeerde me. Ik maakte een licht knikkende beweging met mijn hoofd als een soort groet en mompelde wat, want ik ben heel erg beleefd.
‘Hou je bek!’ beet ze me toe. Ik bekeek haar eens goed. Ze had niet alleen een dunne kop, ze had ook een chagrijnige kop.
Ik heb in de supermarkt drie pakken koek en een krat bier gekocht. Genoeg geëxperimenteerd. Ik weet de uitkomst al. Helemaal niet gezellig, dat dun zijn.