Een vriendin van mij wil een man. Ze had er één, maar die was vervelend en die heeft ze de deur uit gezet. Nu wil ze een nieuwe. En ze wist ook waar ze die ging zoeken. Op internet.
Ik was bij haar op bezoek, we dronken een kopje thee en ze vroeg mij advies. Ik sputterde een beetje tegen. Ik ben niet de juiste persoon daarvoor. Want ik heb al heel lang dezelfde man en toen ik deze opdeed, was er nog geen internet.
‘Internet is beter,’ zei mijn vriendin, en ze klapte haar laptop open. ‘Niet die gratis sites, daar zitten alleen maar mannen die seks willen. Maar kijk,’ ze klikte een site open, ‘hier moet je betalen en dan brengen ze je in contact met mannen die echt bij je passen. Dat heb je niet dat gedoe wat we vroeger altijd hadden. Dat je iemand leuk vond en twee weken later ontdekte je dat hij korfbalde. Of dat hij elke week op de damclub zat.’
We bekeken de site eens goed. Het was niet zomaar een datingsite, maar één die ‘gegarandeerde combinaties’ voor je uitzocht, op basis van een ‘daadwerkelijk realistisch beeld’ van wie je was, op basis van ‘wetenschappelijk onderbouwde vragen’. Zo was er de meeste kans op een ‘gegarandeerde match’.
‘Klinkt goed,’ zei ik. ‘Wetenschappelijk onderbouwd, wat wil een mens nog meer? Aanmelden maar.’
De vragenlijst was lang, ze was nog niet eens op de helft toen ik wegging. Sommige waren moeilijk. Wat was haar levensmotto? Wat zei ze tegen zichzelf bij tegenslagen? Wat was haar grootste droom? Wie bewonderde ze het meest?
‘Ik heb er twee avonden over gedaan,’ zei ze een paar dagen later, toen ze me belde. ‘Maar nu klopt het. Hoop dat ik snel een match heb.’
Een paar dagen later belde ze weer. De site vroeg of ze een ‘contactpoging’ wilde met een man die bij haar profiel paste.
‘En, is het wat?’ vroeg ik nieuwsgierig.
‘Het is iemand uit de Bollenstreek,’ las ze voor. ‘Hij noemt zichzelf intelligent, humoristisch, romantisch en sportief van aanleg.’
‘En zijn interesses?’
‘Eens kijken. Vliegtuigen spotten, World of Warcraft, schaken en Ajax.’
‘Nou ja,’ zei ik, ‘hij heeft waarschijnlijk op die andere vragen antwoorden gegeven die bij jou passen. Jullie hebben vast dezelfde dromen en idealen.’
‘Dat denk ik ook,’ zei ze. ‘Onze karakters passen wetenschappelijk onderbouwd bij elkaar. Dat moet wel. Ik vul ja in.’
Twee dagen later kreeg ze bericht. De man had het vakje ‘nee’ aangevinkt. Hij had niet eens het hele profiel van mijn vriendin gelezen, maar haar meteen afgewezen. Hij wilde namelijk geen relatie met een vrouw met kinderen. Mijn vriendin heeft er drie. Dat stond bovenaan in haar ‘persoonlijk profiel’.
‘Misschien,’ zei ze peinzend, ‘moet ik toch maar eens zelf gaan kijken op de damclub. Of bij korfbal.’