Spullenverdriet. Spullenstress. Spullenliefde. De relatie tussen de mens en zijn spullen is niet altijd even eenvoudig in een samenleving met supermarkten die bijna tweehonderd soorten broodbeleg aanbieden. Een serie over spullen en bijbehorende emoties.
De koffiekan was kapot. Ik liet hem uit mijn handen vallen op de keukenvloer en toen spatte zijn glimmende binnenkant in duizend stukjes uiteen. Ik kan geen dag zonder koffie, dus er moest onmiddellijk een nieuwe komen.
Even de stad in voor een nieuwe dus. Hoe moeilijk kon het zijn?
Heel moeilijk, wist ik twee uur later. Bij Blokker trof ik alleen een tapapparaat van 5 liter en een raar stenen potje van een halve liter. V&D bestaat al lang niet meer en bij de Hema waren ze op.
Internet dan maar. Ik houd daar eigenlijk niet zo van. Ik raak dingen namelijk graag aan voor ik ze koop. Ik wil voelen of ze goed zijn. Maar nood breekt wet en zonder koffie red ik het niet, dus ik deed zuchtend mijn laptop open.
Al snel ontdekte ik dat mijn weerzin onterecht was. De keuze was namelijk enorm, in een paar minuten had ik tientallen geschikte kannen gevonden. En nog beter: bij elke kan stonden uitgebreide reviews. Ik las ze allemaal en koos een gifgroene met louter positieve recensies. Online shoppen, concludeerde ik tevreden, is juist heel geschikt voor de bewuste consument. Een miskoop is vrijwel onmogelijk.
Een dag later werd hij keurig thuis afgeleverd en meteen vulde ik hem met koffie. De eerste keer schonk hij goed. Al bleef het deksel meteen een beetje haperen. De tweede keer haperde hij net wat meer. De derde keer bleef het knopje hangen nadat ik het indrukte. De vierde keer lekte hij voor het eerst. Ik maakte het deksel schoon, duwde en drukte, maar niets hielp. Sindsdien lekt hij. Als een gieter.
Ik mailde het bedrijf dat de kannen maakt met de vraag om een nieuw, wel werkend deksel. Ik heb nog steeds geen antwoord.
Gefrustreerd ging ik terug naar de site waar ik de kan had aangeschaft. Had ik negatieve recensies gemist? Ik las ze allemaal nog een keer. Ze waren zonder uitzondering juichend. Geweldige kleuren. Prachtig design. Moderne uitstraling. Geen woord over lekken. Ik moest toekomstige kopers waarschuwen. Overzichtelijk tikte ik mijn klachten onder elkaar. Als eindoordeel gaf ik 2 op 10. Uw reactie wordt geplaatst na goedkeuring, zei de site. Ik was al zo verbaasd over al die positieve recensies, maar nu begreep ik het. Mijn stukje staat er nog steeds niet.
Het is alweer drie maanden geleden maar ik gebruik de gifgroene kan nog steeds. ‘Gooi hem weg en koop een andere,’ oppert De Man.
Maar ik weiger koppig. Ik koop pas iets nieuws als het oude kapot is en een beetje lekken is niet kapot. Dus ik pak maar weer een doekje om de gemorste koffie op te vegen. En de kan? Die blijft gewoon bijna arrogant modieus staan glimmen op het aanrecht. Je zult zien dat hij nooit kapot gaat.
Deze column is eerder verschenen in Genoeg.