Het begon met een artikel dat ik las, over een vrouw die het winnen van prijzen tot haar dagtaak had gemaakt. Het meest intrigerende was de foto. Daar stond ze, omringd door alle prijzen die ze had gewonnen. Glimmend tuinmeubilair, een Amerikaanse koelkast die uit zichzelf ijsblokjes maakt en een oranje EK-scooter met de handtekeningen van het Nederlands elftal erop. Dat wilde ik ook!
Ik pakte het grondig aan. Eerst mat ik mezelf een degelijke voornaam en een zeldzame achternaam aan. Brunhilde Fiedeldij doopte ik mijn prijswinnende alter ego. Zo’n opvallende naam, die moest geluk brengen. Ik gaf Brunhilde mijn adres, want de prijzen moesten natuurlijk wel bij mij worden bezorgd.
Daarna zette ik haar aan het werk. Elke dag loste ze kruiswoordraadsels op, maakte ze slagzinnen en deed ze mee aan wedstrijden op internet. En tot mijn verbazing werkte het. Er kwam post voor Brunhilde. Bioscoopkaartjes. Een keukenschort. Een kookboek. Kaartjes voor een toneelstuk. Weer een kookboek.
En grotere prijzen. Brunhilde stuurde me vijf dagen op vakantie naar Zuid-Frankrijk. Ze liet me met drie vrienden dineren. En er kwam een chauffeur van Sony die vroeg of ik Brunhilde was. Gelukkig lukte het me om zonder te lachen ‘ja’ te zeggen, want hij gaf me zomaar een tabletcomputer.
‘Was er nog post voor Brunhilde?’ werd de eerste vraag van mijn huisgenoten als ze thuiskwamen. En ze begonnen bestellingen te plaatsen. Een Weberbarbecue, nieuwe sneakers, desnoods nog eens naar een toneelstuk.
Bij elke wedstrijd werd ik hebberiger. Ik zag mezelf al in die spannende lingerie voor die breedbeeldtelevisie liggen, knabbelend aan die chocolade paashaas van tien kilo.
Maar de postbode bracht andere dingen. Een kerstbal die bestond uit puzzelstukjes. Een maaltijdpakket met heel vieze saus die ik al tijdens het opwarmen weggooide. En een abonnement op Mijn Geheim.
Ik besloot het anders aan te pakken. Ik deed voortaan alleen mee als ik de prijs echt graag wilde hebben. Er is nu al weken geen post meer geweest voor Brunhilde.
De conclusie is, zoals wel vaker in het leven, niet eenduidig. Meedoen aan prijsvragen geeft een kick, want hoe meer je meedoet, hoe meer je wint. Maar na de kick komt de kater. De prijzen die je echt graag wilt, win je bijna nooit. En daar zit je dan met een elektrische donutmaker en een buikspiertrainer in Delftsblauw design.
Deze blog is gepubliceerd in de rubriek Kicks voor Niks in het augustus / septembernummer van Genoeg.