Sinds een paar jaar heb ik een tuin. Eerst was ik er verguld mee. Ik bladerde tuinboeken door, las tuintijdschriften en bekeek tuinsites. Tuinieren, begreep ik, is een geweldige hobby. Sportschool, therapeut, televisie: je hebt het allemaal niet meer nodig als je een tuin hebt.
Enthousiast ging ik aan de slag. Ik stopte bollen in de grond, zaaide stokrozen en plantte alle stekjes die ik van vrienden en kennissen kreeg. Dat er een paar maanden later ook onkruid omhoog kwam, maakte me niet uit. Ik trok het er gewoon uit. Net zo lang tot ik er een tennisarm van kreeg. “Rust” verder lezen
Jaren terug las ik een interview met een professioneel prijswinnares. Niet dat ze zo goed was in sport of andere hobby’s waarvoor je aan wedstrijden moet doen. Nee, ze deed mee aan iedere prijsvraag die ze tegenkwam. En ze won heel vaak. Bij het artikel stond een foto van haar tussen ‘enkele’ van de gewonnen prijzen. Boeken, kledingstukken, keukenapparatuur, cd’s, dvd’s, bloemen en planten, diverse etenswaren en lingerie: je kon het zo gek niet verzinnen of ze had het wel een keer gewonnen.
Toen ik twee jaar geleden naar Suburbia verhuisde, had ik opeens de beschikking over een tuin. Jaren had ik het moeten doen met een balkon op het noorden, waar de mossen welig tierden en waar precies twee volle vuilniszakken op pasten. Was er een week waarin we meer afval hadden geproduceerd, dan hadden we een probleem. Wellicht was dit de jaren vijftig-manier om het afvalvolume te beperken, wie zal het zeggen.