Teksten | Eindredactie | Communicatieadvies
‘Je zult wel gemerkt hebben dat we uit elkaar zijn.’ Hij keek me met een verbeten blik aan.
‘Nee, eigenlijk niet,’ antwoordde ik. Naar waarheid.
‘Nou, we zijn dus uit elkaar. Al drie weken.’
‘Goh,’ zei ik. ‘Vervelend.’
‘Tja. Zij moest zo nodig met een ander rollebollen.’
Ik bekeek hem nog eens goed. Rollebollen? “Rollebollen” verder lezen
Op het gebied van zuinig leven ben ik een expert. Ik weet er werkelijk alles van. Goedkoop koken met groenten van het seizoen, stookkosten besparen door een vest aan te trekken en theezakjes aan de waslijn laten drogen om ze daarna nog een keer te gebruiken: mij hoef je niets meer te vertellen. Ik doe het al jaren, zo niet decennia. Al lang voordat de kredietcrisis uitbrak.
Ik denk wel eens: ik ben te laat geboren. Ik had in de jaren dertig moeten leven. Ik had me er prima doorheen geslagen, met al mijn zuinige handigheid. “Nog sneller afvallen” verder lezen
De laatste jaren word ik mij steeds meer bewust van een vergeten misstand in het huidige tijdsgewricht. En dat is de welhaast ondergewaardeerde positie van de kleur roze in onze samenleving.
Iedereen die wel eens in het gezelschap van kleine meisjes is geweest, weet welke betekenis de kleur roze voor hen heeft. Roze is meer dan een lievelingskleur. Roze is geweldig, roze is magisch, roze is hun leven. “Actie!” verder lezen
Misschien verbazingwekkend, maar soms komen vriendinnen bij mij met vragen over de opvoeding van hun kinderen. Eigenlijk gaan die vragen niet over hun kinderen en al helemaal niet over de opvoeding daarvan.
Nee, ze gaan over de schuldgevoelens van mijn vriendinnen.
Die zijn bang dat ze hun kinderen te weinig aandacht geven, te veel aandacht geven, te weinig aan ze vragen, te veel aan ze vragen, ze te veel stimuleren, ze te weinig helpen met problemen, te veel of te weinig van ze eisen, noem maar op en vul maar in. En waarom zijn ze daar bang voor? “Handig opvoeden” verder lezen
Ik weet niet hoe het zo is gekomen maar ik heb opeens met vriendin R. een afspraak gemaakt om samen te gaan sporten. En dan niet van dat slappe gesport wat vrouwen van mijn leeftijd meestal doen. Naar de sportschool op een muziekje hupsen of aan gewichten trekken en dan na drie keer niet meer gaan. Baantjes trekken in het zwembad of in een sukkeldrafje vijf kilometer hardlopen terwijl ze de laatste stand van zaken door spreken, nee, echte sport. In zo’n zaal die stinkt naar gymschoenen, plastic ballen en het angstzweet van de gymlessen die er eerder die dag zijn gegeven.
Het zal de leeftijd zijn denk ik. Ik bedoel, dat ik opeens dat maffe besluit heb genomen om te gaan sporten. Een milde midlifecrisis wellicht. Geen motorlessen maar badminton. “Sport” verder lezen
Laatst in een regenachtig weekend eens een stapel Jan, Jans en de kinderen tot mij genomen. Ja, die strip die vroeger in de Libelle stond. Met die ouders die Jan en Jans heten en die kinderen die Catootje en Karlijn heten. En dan is er nog zo’n jongetje bij met haren over zijn ogen. Jeroentje.
Ze waren best leuk, die Jan, Jans en de kinderen. Veel minder truttig dan in mijn herinnering. Die Jan is natuurlijk een sukkel met zijn snor en zijn duffe kapsel. Hij laat zich ook voortdurend koeioneren door zijn vrouw. En die vrouw lijkt af en toe een kreng maar is ook best aardig eigenlijk. “Die dieren” verder lezen
Vorige week kwam O. verdrietig uit school. Ze was gepest door een klasgenote. Overgeslagen bij het uitdelen van snoepjes, uitgelachen als ze iets zei, vriendinnen proberen af te pakken, het echte meidenwerk dus.
Hoe meer ze vertelde, hoe woester ik werd. ‘Weet je wat je moet doen?’ riep ik, terwijl de druppels spuug mijn mond uitvlogen. “Verstand komt met de jaren” verder lezen
‘Hoeveel kilo ben jij al kwijt?’
Ze nam een slokje van haar wijn voordat ze antwoord gaf.
‘Drie sinds januari.’ In werkelijkheid was het een halve kilo, en eigenlijk nog niets een halve. 470 gram, om precies te zijn. Ze was 500 gram afgevallen, 300 gram aangekomen, weer 500 gram afgevallen, weer 230 gram aangekomen . Het was nu maart. Een badpak in maat 48 zat er deze zomer weer niet in, zoveel was wel duidelijk. “Verjaardag” verder lezen
Vandaag wil ik een gratis budgettip met u delen, beste lezer. Zoals u vermoedelijk weet worden in winkels bedragen afgerond. Moet u bijvoorbeeld 4 euro 58 betalen voor een keihard zuurdesembrood bij de natuurvoeder, dan wordt u geacht 4 euro 60 te geven. Tja, ze zijn duur, die natuurvoeders. Die twee cent is voor de winkel. En gaat u bijvoorbeeld naar Albert Heijn om daar een slap kauwgumbrood te halen dan kost dat misschien 1 euro 26. U bent in het voordeel want u hoeft slecht 1 euro 25 af te rekenen. “Gratis budgettip!” verder lezen
Aan de meeste kinderen heb ik geen hekel. Toegegeven, ik zie wel eens exemplaren rondlopen waarvan ik blij ben dat ze niet van mij zijn. Schele ogen, fiepharen, altijd snot aan de neuzen, te mager of met schelle rotstemmen die akelig klinken, vooral als ze schreeuwen. Maar zelfs die ongelukkige schepseltjes, die door Moeder Natuur met zoveel minder zijn bedeeld dan mijn schatjes, wil ik in mijn omgeving best tolereren. Ze kunnen zelfs nog een beker limonade en een snoepje van me krijgen.
Er is maar één soort kinderen waar moeite mee heb. Dat zijn verwende kinderen. Ik weet het, het is volkomen onredelijk en oneerlijk en die kinderen kunnen er ook niets aan doen want het komt door hun ouders, maar hoe hard ik ook mijn best doe, ik kan er niet tegen. Eerlijk gezegd: ik haat verwende kinderen. “Kindervreugd” verder lezen