Er staat al een paar weken een plastic tas in de keuken. De tas is vol, heel vol. Twee pakken rijst, één pak melk, drie kippenpoten, drie broodroosters, zes maiskolven, twee bussen kipkruiden, vier plakjes champignon, drie stukken pizza. Allemaal mini’s, die kleine plastic nepboodschappen die je een tijdje geleden kon sparen bij Albert Heijn.
De tas staat in de weg, elke keer als ik uien pak, moet ik hem opzij schuiven. Maar ik weet niet goed wat ik ermee moet, dus hij blijft maar staan. Lees verder “Mais”
Bijna niets is zo fijn als vrije tijd. Je ligt op de bank, kussens in je rug, kijkt naar buiten en denkt: wat zal ik doen? Een goed boek lezen? Onkruid wieden? En dan nestel je je nog eens in je kussens en besluit: nee, dat doe ik niet. Ik blijf gewoon liggen en doe niets. Het kost niets, je wordt er niet moe van, wat wil een mens nog meer?
Vroeger vloekte ik bij het leven. Godverdomme, kut, klote, het rolde allemaal zo mijn mond uit. Soms wisselde ik het af met de oud-Hollandse traditie van schelden met ziektes en hield ik het op tering, klere en pokken.
Sommige mensen vinden de trein niks. Te duur, te traag, te vol. Ik snap dat niet. Ik ga graag met de trein. Helemaal als het druk is. Dan kom ik namelijk toe aan mijn favoriete gratis tijdverdrijf. Afluisteren.
Het weer werd kouder, de dagen korter en opeens overviel het me. Ik kreeg enorme zin in handwerken. Mijn vingers gingen er gewoon van jeuken. Niet zo vreemd eigenlijk, want handwerken is in de mode. Zelfs Hollywoodsterren zijn aan het breien geslagen.
Een supermarkt bij mij in de buurt heeft een geweldige spaaractie. Achterop hun kassabonnen staan zegeltjes die je moet uitknippen en opplakken. Een volle kaart kun je inwisselen voor een gratis ‘actieproduct’. Wasmiddel dat ruikt naar gemaaid gras. Crackertjes met knoflook-peterseliesmaak. Shampoo voor krullend haar.
Kinderen zijn leuk, maar ze hebben wel nadelen. Ze kotsen de boel onder als ze ziek zijn en ze willen elk jaar een kinderfeestje. Een groter nadeel is de kindercultuur, vooral die op televisie. Het begint met stompzinnige flut als de moralistische verhaaltjes van Kabouter Plop, en met de jaren groei je door naar het irritante geschreeuw in Spongebob en iCarly.
Ik heb haar. Daar moet ik eigenlijk heel blij mee zijn, want er zijn genoeg leeftijdgenoten zonder haar. Weliswaar vrijwel allemaal mannen, maar toch.
Op de laatste mooie dag van de zomer keek ik ’s ochtends naar buiten, las het weerbericht en zei tegen mijn kinderen: ‘we gaan zwemmen vandaag’. Ik complimenteerde mezelf met dit goede idee. Ik zou de krant meenemen, een boek dat ik half uit had en broodjes, iets te drinken, iets zomers, zelfgemaakte ijsthee bijvoorbeeld. En dan, op het strandje, zou ik op een zachte handdoek gaan liggen, de krant lezen, door mijn boek bladeren, aan mijn ijsthee nippen, en genieten.
Voor mij voelt het eind van de zomer een beetje hetzelfde als december. Ik kijk terug, evalueer, heroverweeg en maak nieuwe plannen. Heel bijzonder zijn die nooit. Vaker sporten, minder zuipen, minder televisie kijken, meer literatuur lezen, dezelfde prachtige maar onhaalbare doelen als in januari eigenlijk.